سرپرست نویسندگان هم امیرمهدی ژوله است و کمیک‌استریپ‌های «بزرگمهر حسین‌پور» فاصله بین آیتم‌ها را دربر می‌گیرد و فضای ذهنی مخاطب را برای دیدن بخش بعدی آماده می‌کند. پیش از عرضه مجموعه، این گمانه‌زنی وجود داشت که این آثار ادامه یا درواقع باقیمانده «شوخی کردم» بوده و چون آن‌موقع پخش نشده، بخش‌های دیگری به آن اضافه و در قالب جدید عرضه شده است. البته حضور «جواد رضویان» در این مجموعه شاید این گمانه را کم‌رنگ کند اما وجود یکی، دو بخش شوخی با پزشکان با توجه به اتفاقات روی‌داده برای «حاشیه» می‌تواند بر این گمانه صحه بگذارد.
در همین دو قسمتی که پخش شده است متأسفانه چند نکته که البته می‌تواند با اغماض جزء ویژگی‌های آثار مدیری محسوب شود، به چشم می‌خورد؛ طبق معمول تکیه بر توانایی‌های بازیگری و استعدادهای کسانی همچون «رضویان» و «غفوریان»، همراهی نزدیک بین نویسنده و گروه بازیگری و درعین‌حال تأکید بر جزئیات توسط «مدیری» که در پشت صحنه هم این نکته را می‌توان دید. شاید شوخی با حجم زیاد اسپانسرها در تلویزیون دیگر یک شوخی عادی چندساله باشد یا هزینه‌های زیاد بیمارستان‌ها آن هم در هنگام اتاق عمل بعد از سریال در حاشیه و اشارات مستقیم و غیرمستقیم به برخی از برنامه‌های چالش‌برانگیز تلویزیون تکراری به نظر برسد؛ اما نمی‌توان از کنار این نکته به‌راحتی گذشت که این مجموعه برخی از جای خالی‌ها را پر می‌کند؛ جای خالی انتقاد از رسانه ملی و یک‌سوبودن رسانه‌ای که می‌تواند به قول بهروز افخمی - سردبیر جدید برنامه هفت - بیش از ٤٠ میلیون مخاطب داشته باشد یا کمبود برنامه‌های طنز اجتماعی و از همه مهم‌تر پرداختن به مسائل اجتماعی از زاویه دیدی دیگر. اکنون در صداوسیما انواع برنامه‌های گزارشی - کاری به یک‌طرفه یا همه‌جانبه‌بودن آن نداریم- سریال‌هایی شاید محقرانه‌تر نسبت به شبکه نمایش خانگی - مقایسه شهرزاد در شبکه نمایش خانگی و کیمیا در تلویزیون - و انواع بخش‌های خبری و ارتباط مستقیم با مردم ساخته می‌شود. اما جای چنین مجموعه‌های طنز اجتماعی، خالی است. هرچند ناگزیر باشیم باز هم حرکات تکراری تیم بازیگری و جملات معمولی تیم نویسندگان را تماشا کنیم؛ اما در نهایت جایگاه اول ساخت موفق چنین برنامه‌هایی هنوز با بیشترین فاصله در اختیار این گروه است.
